Op een mooie zaterdagmiddag in februari, waarop volop wordt getennist op de achterbanen, mocht ik het oudste herendubbelgroepje van Leimonias interviewen. Althans, vier van de heren van een vriendengroep die elkaar lang kent - en nog altijd 1 of 2 keer in de week met elkaar op Leimonias speelt.

Samen kan dit viertal over zo’n 240 jaar tenniservaring bogen. Daarbij valt op dat de jongste van de vier, Huib van Eesteren, 75 is, ruim tien jaar jonger dan de oudste, Robert Flinkerbusch. Walter Dekkers speelt nog het kortst van dit viertal op Leimonias - maar inmiddels ook al ruim 30 jaar. Carel van de Vijver wint het met tennisjaren, hij staat al ruim 75 jaar op de baan. De jongste aanwinst van hun tennisgroep is overigens de enige vrouw, Sylvia van der Wild, de partner van Jan Holla, de stuwende kracht achter de groep.

V: Wat is er in al die jaren het meest veranderd?

CvdV: Het was vroeger natuurlijk allemaal veel soberder. Ik begon met tennis bij Game, de katholieke tennisvereniging van Schiedam - ja, ook tennisverenigingen waren vroeger gescheiden, onze club lag pal naast de protestantse tennisvereniging. Wij hadden geen bar, alleen een klein clubhuisje met een kraan en een douche met koud water. 

Als jongen speelde ik in vakanties elke dag tennis. De club speelde een hele grote rol in je leven.

HvE: Er was in die tijd ook minder te doen. Minder afleiding, minder uitjes.

Maar Leimonias was een bijzondere club en had wel degelijk een bar, hoewel de keuken simpeler was dan wat we nu hebben. De tennissport was kleiner dan nu en ook Leimonias had aanmerkelijk minder leden dan tegenwoordig. 

V. Was er veel belangstelling voor het wereldtennis toen jullie jong waren - en er bij de meeste mensen geen tv thuis was?

CvdV: Er werd inderdaad minder over gepraat, maar ik volgde het wel degelijk - via een blaadje van de bond dat altijd bij mijn tennisclub lag. Daarin stonden verslagen van de grote toernooien in het buitenland en las ik als jongetje van de grote spelers uit die tijd zoals Vic Seixas, Tony Trabert en Ken Rosewall.

HvE: In de jonge jaren van het proftennis, de jaren 70 en begin jaren 80 kwamen wereldspelers naar Leimonias. Kijk naar een paar van de oude posters die in het clubhuis hangen:  topspelers zoals Martina Navratilova en Roscoe Tanner kwamen de dag na de Wimbledon finales (die destijds allemaal op zaterdag werden gespeeld) naar Den Haag om op het Leimonias tennisgala te spelen. Dat was een prachtig jaarlijks evenement.

RF: En vergeet niet de enorme aanwezigheid van het Nederlandse toptennis zelf hier op Leimonias. Spelers zoals Henk Timmer en Madzy Rollin Couquerque, naar wie banen 1 en 2 zijn vernoemd.

HvE: Maar ook Evert Schneider, Hans van der Weg, Peter Soeters en de zusjes Marinkelle. Leimonias is nog altijd verweven met het Nederlandse toptennis, maar toen waren de beste spelers allemaal eigen kweek - zij waren zelf op deze banen opgegroeid. Dan is de band met de club en de overige leden natuurlijk veel groter.

 V. Wat is er in die jaren verbeterd?

RF: De faciliteiten. Vroeger duurde het tennisseizoen een half jaar - in oktober ging het park dicht, om pas eind maart of begin april te openen. Er waren geen all-weather banen, geen avondverlichting. Kijk nu naar buiten, en je ziet dat er op een middag in februari op zes banen gespeeld wordt; dat was vroeger ondenkbaar.

Wat is het mooiste aan het tennis?

WD: Ik denk het sociale aspect. Dat is voor mij - en onze groep - minstens zo belangrijk als het tennis zelf. Na afloop praten we, over een koffie of een biertje, over van alles en nog wat met elkaar. Daar beleven we heel veel plezier aan.

En dat geldt ook voor degene die ziek is en niet of moeilijk kan spelen. Waarbij we inmiddels bijna allemaal kunnen meepraten over medische ingrepen. Maar dankzij nieuwe heupen, knie-operaties en andere ingrepen staan we toch nog op de baan.

Wij hebben tennisvrienden in onze groep gehad die nauwelijks konden lopen, en eentje die aan dementie leed - maar zolang het nog kon, altijd welkom was mee te blijven doen. Als iemand in onze groep niet kan spelen vanwege ziekte of een blessure, sluit hij geregeld aan voor de koffie of een drankje na afloop. Dat inclusieve, dat sociale - dat staat voor mij centraal.

Wat is de mooiste herinnering die je aan al die jaren Leimonias bewaart?

RF: Ik herinner mij goed het 100 jarig bestaan van Leimonias in 1988, bijgewoond door alle voormalige Nederlandse kampioenen. Prins Bernard was ook aanwezig. Dat evenement heeft grote indruk op me gemaakt.

HvE: Voor mij de Mixed handicap toernooien die vroeger op Pinksteren werden gespeeld. Wel speelden allemaal tegen elkaar in poules, waarbij je ook tegen de beste spelers zoals Evert Schneider kon uitkomen. Zij begonnen dan elke game met een 0-40 achterstand. In 1969 ben ik mijn echtgenote - met wie ik nu 50 jaar ben getrouwd - op zo’n Pinkstertoernooi tegengekomen. Daar kan natuurlijk niets tegenop!